rothaarsteig (verslag Henny)
De Rothaarsteig begint in Brilon en loopt richting Dillenburg. Marschberg ligt ongeveer 25 kilometer Noordoost van Brilon. We moesten dus een dag zonder uitgestippelde route lopen, maar dat was voor Sander geen probleem.
De Rothaarsteig wordt gezien als een van de mooiste wandelpaden. Het was er zeker mooi. Er was echter in 2007 een zware storm geweest in dit gebied en daar waren 2,5 miljoen bomen door geveld. De bergtoppen waren het zwaarst getroffen en daar liep nu juist de Rothaarsteig over. Al die kale toppen, met allemaal boomstompjes, leken wel op boomkerkhoven (alsof een kudde hippo's er gegraasd hadden). Het moet wel een giga-ravage zijn geweest indertijd. Zelfs in 2010 waren er `omleidingen voor wandelaars`. Ze experimenteerden met herbeplanting en-of op sommige gebieden de natuur zijn gang te laten gaan.
In de gebieden waar men besloten had de natuur zijn gang te laten gaan (voornamelijk wanneer we van de Rothaarsteig af gingen om onze blik wat te verruimen), leek het wandelparcours wel op een trimbaan. Dan weer over bomen klimmen dan er weer onderdoor (zie foto). Samen met alle regen kwamen we een keer zo besmurried in een plaats aan dat we amper meer naar het VVV durfden om een slaapplek te regelen. Maar bij het VVV in Willigen verblikten of verbloosden ze niet, net of er dagelijks twee wandelende modderpoppen binnen lopen. Ook mevr. Kubick onze pensionhoudster deed in het geheel niet moeilijk. 's Avonds hebben we gezamenlijk tussen onze natte bagage TV gekeken.
De gebieden waar ze experimenteerden met herbeplanting ging ook niet alles van een leien dakje. Men wilde meer loofbomen hebben in plaats van de naaldbomen, want deze laatste schijnen niet in het gebied thuis te horen. De herten en reeën zijn echter gek op de jonge loten van de loofbomen. Als het even kon aten ze de hele aangeplante vlakte weer kaal. Om de planten te beschermen hadden ze er plastic buisjes om heen gezet. En dat moesten ze 15 jaar doen, dan pas waren de loofbomen hertbestendig. Volgens een boswachter hadden ze veel te veel herten en reeën. Ze mochten er vrij op jagen, maar het bestand bleef angstvallig groeien. Hebben we niets van gemerkt trouwens. We hielden keurig bij hoeveel herten en reeën we gezien hadden en we waren bij het einde van de Rothaarsteig bij de 8 en dat dus over een hele maand.
Naast alle boomkerkhoven ook prachtige rotspartijen gezien. Hele bijzondere, ook waarbij het lijkt of de rotsen daar zomaar neergelegd zijn. Een paar heel bekende zijn de Externsteinen (was op de Eggeweg) en de Bruchhauser Steinen (zie foto's). Toen wij bij de Bruchhauser Steinen waren, was het zulk slecht weer dat we geen toegangsgeld hoefden te betalen. Normaal kon het hier zo druk zijn dat toegangsgeld een wat regulerend mechanisme heeft.
Naast al het wandelen, hadden we ook onze babbeltjes met de mensen. Het was vooral interessant om met de wat oudere Duitsers te praten. Zo houdt de crisis ze wel bezig, maar zij zeggen vaak dat ze het goed hebben. Zo zei iemand een keer, we hebben al 65 jaar geen oorlog meer. Dat is in de hele Duitse geschiedenis (of hoe al die staatjes vroeger ook mochten heten) niet voor gekomen. Vond ik wel mooi gezegd.
Het lopen ging goed. Alle pijntjes waren geleden en we stapten er vrolijk op los.
Volgens de boekjes hoorden Sander en ik nu bij de `getrainde lopers` en zo voelden we ons ook. We liepen tussen de 25 en 30 kilometer per dag. Alles bij elkaar opgeteld hadden we in een week 4 kilometer geklommen (en gedaald). Tja we draaiden onze hand niet meer om voor een Utrechts Dommetje of wat per dag. Dus op naar de volgende route